WK Skyrunning in Soria, Spanje
Op het wereldkampioenschap komt het kruim van de skyrunwereld samen om die felbegeerde titel binnen te rijven. Menselijke berggeiten die vlotjes van de ene blok naar de andere blok kunnen springen, in ongekende snelheden een berg naar boven knallen en als waaghalzen terug naar beneden duiken. En ja, ook Belgen kunnen er wat van!
Het plan was om 4 atleten naar Spanje te sturen maar Murphy's law stak er een stokje voor. Uiteindelijk verscheen enkel Sebastiaan Valkiers aan de start. Een jonge talent gespot tijdens het recentste Belgisch Kampioenschap Skyrunning in Kaiserkrone die niet enkel de nationale titel in de Sky Ultra vlotjes won maar ook nog eens 3de overall werd in een loodzware wedstrijd in de hitte. Voor hem zou het zijn eerste internationale kampioenschap worden, en dus vooral een leerproces.
Het WK ging door in Soria, Spanje, en de ultra-afstand telde maar liefst 70 km met 4.350 hoogtemeters over technisch terrein. Stevig!
Het wedstrijdverslag van Sebastiaan
Op donderdag 5 september reis ik af naar Soria, een stadje in de Spaanse autonome regio van Castilla y León. Na een korte treinreis, gevolgd door een vlucht en tenslotte een tweeënhalf uur durende autorit, kom ik aan op mijn bestemming, een diepgroene vallei gevuld met pittoreske stadjes, omringd door heuvels die zich zachtjes uitstrekken over het landschap. Hoge bergen zijn echter nergens te bespeuren en ik vraag me af hoe hier in hemelsnaam een wereldkampioenschap skyrunning georganiseerd kan worden. Maar schijn bedriegt, zo zal later blijken…
Veel tijd voor rust is er niet na mijn aankomst. Het WK-weekend begint met een voorstelling van de deelnemende landen. Eén voor één paraderen de verschillende ploegen door de straten van Covaleda. Het volledige dorp lijkt opgetrommeld te zijn en we worden toegejuicht door jong en oud. Sommige landen zijn uiterst sterk vertegenwoordigd met meer dan tien atleten, terwijl voor anderen (mezelf inbegrepen) een aantal enkelingen het land vertegenwoordigen. Het voelt enerzijds intimiderend – dit is mijn eerste ‘grote’ wedstrijd – maar anderzijds super spannend dat ik zaterdag aan de start zal staan met enkele van de beste atleten in de sport. Na de parade volgt de racebriefing van de verschillende wedstrijden. Het WK bevat drie disciplines: verticale kilometer, skyrace en skyultra. Ik hoop tijdens dit laatste de Belgische eer boven water te houden. De organisator stelt ons gerust dat het een ‘snel parcours’ is.
Vrijdag is het eerst de beurt aan de dames en heren van de verticale kilometer (VK). Het ‘sprintnummer’ van het berglopen. De VK vindt plaats in Ágreda, zo’n 100 km verwijderd van waar ik verblijf. Ik trek me dus rustig terug en probeer nog wat te relaxen alvorens het mijn beurt morgenvroeg is, aan de start van de SkyUltra.
5 uur ‘s ochtends, de volgende dag. Ik schiet wakker van het geluid van mijn wekker. Normaal vergt het een beetje tijd voordat mijn lichaam (maar vooral mijn brein) volledig ontwaakt, maar de adrenaline brengt een soort van laserfocus in me naar boven. Het is een bijzonder frisse ochtend en ik twijfel zelfs even om de wedstrijd te starten in lange mouwen. De adrenaline is echter zo hoog dat de kou naar de achtergrond van mijn gedachten verdwijnt. Nog een snelle materiaalcheck en ik word toegelaten in het startvak. De wedstrijd start in het donker, dus we dragen allemaal verplicht een hoofdlampje. Na enkele minuten onwennig bibberen begint het aftellen. Drie, twee, één, GO! Zoals verwacht schiet iedereen razendsnel uit de startblokken, maar ik probeer me aan het plan te houden. Rustig starten en hopen dat de zo veel mogelijk mensen zich verslikken in het hoge tempo van de eerste kilometers, want we hebben nog 70 km en meer dan 4000 hoogtemeters te overbruggen. Na een stukje asfalt, vatten we de eerste klim aan, recht door het bos. Dat mag je heel letterlijk nemen, we slingeren naar boven zonder een pad onder onze voeten. Het profiel is echter niet te extreem en goed beloopbaar, dus de eerste kilometers tikken vlot weg. Na een kilometer of vijftien besef ik waarom het toch een skyrace is. Het bos wordt ingeruild voor lange passages over puinhellingen die gemarkeerd zijn met fluorescerend touw. Vervolgens piepen we uit boven de bomen waar zich prachtige uitzichten onthullen.
De omgeving is heerlijk rustig, doch ruig, een plek waar alleen de wind en het gekraak van losse stenen de stilte verstoren. Een enorm contrast met de bevoorradingsposten, waar ik bijna een Tour de France-gevoel kreeg van de aanmoedigende mensenmassa. “¡Vamos, vamos!”, luidt het. Terug in de stilte herhalen we steeds weer hetzelfde patroon van korte afdalingen en klimmetjes, waarbij enkele ons dwingen tot handen-en-voetenwerk. Ik moet even lachen wanneer ik terugdenk aan de woorden van de organisator: "This is a very runnable race!”. Na ruim 40 km beginnen de benen zwaar door te wegen, en het lastigste stuk moet nog komen. De klim naar Pico Zurraquín valt me zwaar. Is het de hoogte of ben ik misschien toch wat te snel begonnen? Wat het ook mag zijn, de moed zinkt me in de schoenen en gedurende de volgende 15 km volgt een bikkelharde strijd met mezelf.
Tot plots… Het lijkt alsof het licht terug aanschiet. Na deze onverklaarbare herrijzenis maak ik snel werk van de laatste bevoorrading, waar ik tot mijn grote verbazing plots een Vlaams accent hoor. Die extra motivatie gaf me net voldoende energie om de laatste stevige beklimming met krachtige pas te bestrijden. Tijdens de laatste afdaling schakelt het brein over op survival mode. Elke stap is pijnlijk en de drang om dan toch maar even te wandelen is verleidelijk, maar ik moedig mezelf aan met het idee dat hoe sneller ik loop, hoe sneller het lijden over is. Na 8 uur en 50 minuten bereik ik de finish. Eindelijk!
Ik wacht nog even op de finish van mijn Nederlandse concullega, Jurjen, met wie ik de eerste kilometers deelde, en samen blikken we terug op een geslaagde wedstrijd. Uiteindelijk kwam ik als 27ste van de 54 mannelijke deelnemers over de meet, bijna twee uur na de winnaar Cristian Minoggio, die met een verpletterende 6:53:44 een half uur voor de nummer twee (Jesus Gil Garcia) finishte. Voor mij is enkel en alleen al de opportuniteit om deel te nemen aan een competitie op dit niveau werkelijk fantastisch en een inspirerende ervaring. Bovendien gaat mijn dank uit naar Desafío Urbión voor het organiseren van een schitterende wedstrijd! Muchas gracias.
En wat met 2025?
Volgend jaar gaat er opnieuw een Europees Kampioenschap door (alternerend met het WK) maar locatie en datum zijn nog niet bekend. Selectie gebeurt via CMBel. Van zodra meer nieuws beschikbaar is, zal er gecommuniceerd worden.
