Stel je voor, er hangt een virus in de lucht, en geen enkele berggeit mag het vlakke Vlaanderen nog verlaten. En dan krijgen vier van die geiten twee weken voor de geplande afreisdatum het verlossende bericht: de grens met Zwitserland gaat open! Een verslag van een fantastische opleidingsweek vanuit Haute-Nendaz.

 

IMWT, wat?

De opleiding tot Instructor Mountain Walking & Trekking bereidt je voor op het begeleiden van zomerse wandel- of trektochten in hooggebergte op paden waar geen alpine uitrusting voor nodig is. Als je aan de hand van een palmares voldoende ervaring in hooggebergte kan voorleggen, kan je deelnemen aan het ingangsexamen. Een stressvol weekend waarbij je ‘De Mols’-gewijs iedere ronde kan uitvallen. Negen van de zeventien deelnemers kregen groen licht voor net volgen van de opleiding. Door het jaar heen kregen we in België theorie- en praktijklessen, waaronder sportfysiologie, weerkunde, didactiek, tochtvoorbereiding, touwtechnieken, oriëntatie, staptechnieken en voeding. Maar de kers op de taart is de opleidingsweek in Zwitserland!

 

Alles is een test

Onze gids, Helmuth Van Pottelbergh, stuurde ons samen met het goede nieuws van de heropening van de grenzen, ook een weekprogramma toe. Ik zag de volgepropte weekplanning volledig zitten! 
Ik viste nog naar wat info bij Yanick Bos, één van de IMWT’ers uit een vorige lichting. Zijn uitspraak ‘Alles is een test’ bleef gedurende de ganse stage door mijn gedachten gaan… 
Zondag 21 juni vertrokken we met z’n vieren, naar een niet exact bepaald adres. De sleutel zouden we vinden in de Interhome waarvan we geen idee hadden waar die was. Ook het exacte adres van de chalet waar we zouden verblijven, gaf Helmuth niet mee. In het plaatselijke café wezen ze ons de weg naar de Interhome waar ook het vervolg van de zoektocht naar de chalet duidelijk werd. Eerste opdracht was geslaagd, en we genoten van op ons terrasje van een prachtig uitzicht op de overkant van de Rhône-vallei. 

 

Bochten en bloemen

De eerste dag neemt Helmuth ons mee op sleeptouw, nog één dag mogen we genieten als deelnemers, want vanaf morgen zou het onze beurt zijn om te gidsen. M’n maag moet eerst driekwartier bochtenwerk verteren voor we aan de start van de dagtocht in Val d’Hérens aankomen. 

We doen een doorwading van een ijskoude gletsjerrivier, zo’n 100 m voorbij de brug. Op weg naar de gletsjer van Ferpècle stoppen we regelmatig bij Helmuth’s grote liefde, nl ‘bloemen’. Stijn maakt gebruik van een handige app waardoor hij vlotjes bloemen kan herkennen terwijl wij compleet verloren lopen in de bloemengidsen die we van thuis mee brechten. Ik neem me voor die ‘Alpen-app’ zo snel mogelijk te installeren. 

We wagen ons even op de gletsjer en leren hoe we ons kunnen inbinden. Ook de terugweg wordt gevuld met weetjes over bloemen, gesteentes, gletsjers… en noem maar op. Een fantastische eerste dag, tot we aan de auto komen. M’n maag bereidt zich voor op de bochtige terugweg. Onze gids sjeest deze keer zo snel naar huis, dat we net geen tussenstopje moeten maken. Zou dit ook een competentie van een goede gids zijn? In dat geval maar nipt geslaagd.

 

De haat-liefdeverhouding voor het marsplan

De komende dagen is het aan ons. De eerste avond stippelen we elk een tocht uit vertrekkende aan de chalet. M’n oplader past niet in de Zwitserse stopcontacten waardoor ik met een lege laptopbatterij een marsplan op papier moet maken. Wat was het leven voor de digitale wereld toch zwaar: hoogtelijnen moesten geteld en afstanden gemeten worden op de kaart… Tegen middernacht  zie ik er scheel van…
Nadat we ’s ochtends feedback krijgen over onze marsplannen, blijkt dat we toch iets totaal anders zullen doen vandaag. We schieten ons met kaart en kompas door almen, struikgewas en bossen. Ik neem me voor om in het vervolg een lange broek aan te trekken als Helmuth er een draagt. Jasper scoort met z’n als maar vlottere opzoekwerk in de bloemengids, maar Stijn blijft ons met zijn appke in snelheid verslaan. Ik vergat in m’n laptopmiserie de app te installeren. 

 

De overkant

De volgende dag moeten Stijn en ik een tocht uitstippelen vanaf col du Sanetsch, aan de overkant van de Rhône. We begeven ons naar een totaal ander terrein. Terwijl we ten zuiden van de Rhône de eerste dagen enkel gneiss-gesteente tegen kwamen, bevinden we ons nu in een prachtig karstlandschap van kalksteen. Hier kleuren de onderkant van de blaadjes van de Alpenroos niet roestkleurig en staan niet de kochs- maar wel de grootbloemige gentianen in bloei. Ik gids de groep tot de middagpauze waarna Stijn het van mij overneemt met nu en dan een intermezzo van Helmuth die het staptechnieken in de sneeuw en touwtechnieken voor zijn rekening neemt. 

Bij cabane de Prarochet leert Jasper ons iets bij over het noorden dat niet zomaar in het noorden ligt en laat Jonathan ons wat verderop voelen wat een ideale wandelcadans is. ’s Avonds krijgen we uitgebreid feedback over onze gids- en lesgeefkunsten. Besluit is : er valt nog veel te leren! 

 

 

De onzichtbare gletsjer

Jasper en Jonathan doen de volgende dag nabij het meer van Cleuson hun best om onze gidskunsten te overtreffen. We worden uitgebreid gebrieft over het weer en krijgen ook een overzichtskaart van de omgeving te zien. Helmuth geeft Stijn de opdracht voorop te lopen en zo een potentieel gevaarlijke rivieroversteek op z’n eentje te doen. Na een uitbrander van onze gids Jasper, mag ook ik de lastige deelnemer uithangen en wandel zo snel als mogelijk uit het zicht van de groep terwijl Helmuth de rest bezig houdt met…, jawel, met bloemetjes herkennen. 

De boodschap komt duidelijk aan, hou je groep toch maar zoveel mogelijk bijeen. Bij refuge de Saint-Laurent komen we dankzij Stijn alles te weten over de waterdichtheid van kledij en animeert Siegried de groep met teambuildingsspelletjes. In de namiddag leren we valtechnieken in de sneeuw, waarbij we in alle richtingen naar beneden glijden en draaien om uiteindelijk onszelf weer veilig in pomphouding tot stilstand te brengen. Terwijl Stijn de pret van z’n leven heeft, moet ik toch even de moed bijeenrapen om me te durven achterwaarts met m’n hoofd naar beneden te laten glijden. Ook hier oefenen we onze touwtechnieken om deelnemers veilig over een sneeuwveld te begeleiden. Jonathan neemt ons verder mee tot het verste punt van de tocht: een uitzicht op de gletsjer van Mont-Fort, die vanaf het pad niet zichtbaar blijkt te zijn. Gelukkig zijn we geen moeilijke deelnemers en moeten de gidsen van de dag het alleen maar bekopen met onzichtbare gletsjer-grappen tot het einde van de week. Jonathan leidt ons vlotjes padloos naar beneden tot we terug bij het meer van Cleuson aankomen. Na alweer een reeks interessante feedbackpuntjes krabben Stijn en ik toch eens in het haar. Hoe zullen we onze collega’s nog kunnen overtreffen en alle tips benutten…

 

Bissen en planken

Na alweer een lange avond marsplanpret begint laat de vermoeidheid zich toch voelen. We proberen extra te scoren door onze ‘deelnemer’ Helmuth, die niet in onze chalet verblijft, een materiaallijst via whatsapp door te sturen waarin we hem een lange broek aanraden vanwege het stukje off-road. Maar de behaalde pluspunten worden al snel teniet gedaan door privéwegen die onze route naar het startpunt bemoeilijken. Ook dat is een deel van de begeleiding natuurlijk. Uiteindelijk geraken we aan de start van de tocht waar gids Stijn vanuit de autokoffer ons al quizzend over bloemen afleidt, waar hij als laatste nog z’n schoenen knoopt. Helmuth heeft z’n afleidingsmanoeuvre echter snel door en blijft bij z’n standpunt: ‘als begeleider moet je er toch voor zorgen altijd als eerste klaar te staan’. 

Vanuit Le Fou wandelen we langs de ‘bisse’, een irrigatiekanaal dat de boeren vroeger voorzag van water. Wanneer ik het gidsen moet overnemen laat ik de mannen bij wijze van tochtanimatie per twee tegenover elkaar planken waarbij ze samen een wandelstok zo lang mogelijk in de lucht moeten houden. Na negen minuten verstreng ik het plankreglement en gaan Helmuth en Jasper met de overwinning lopen. Net voor de eerste en enige regenbui van de week, komen we terug bij de auto. 
Ik verheug me op een rustige marsplanloze avond. Er rest ons enkel nog de voorbereiding van een lesje over bergcultuur, om daarna vroeg te gaan slapen. Er valt echter zoveel over bergcultuur te vertellen dat ik vanwege keuzestress pas tegen half twee ’s nachts als laatste onder wol ga.  Uiteindelijk kies ik voor beestige weetjes over zwartneusschapen, het koeienras ‘Race d’Hérens en zwartnekgeiten.

 

Finale dag

Jonathan en Jasper moeten het op de laatste dag waarmaken. Een whatsappberichtje vooraf mét foto’s, een grote overzichtskaart en uitgebreide briefing, een complete materiaalcheck, een aangenaam tempo, geen onzichtbare doelen stellen en noem zo maar op. Helmuth gaat wat over de afgrond hangen en laat z’n schoenveters open, maar beide heren merken alles op. 

We klimmen naar de Dent de Nendaz, het hoogtepunt van de dag. Daar tovert Jasper de laatste troef uit z’n hoed: snoepjes als beloning voor de klim naar de top. Dat wordt meteen genoteerd als geweldig idee in het feedbackboekje van Helmuth. 
Tijdens de afdaling oefenen we rond rotsblokken een laatste keer onze touwtechnieken. Het blijkt echter niet vanzelfsprekend om vastliggende rotsblokken te vinden. We sluiten af met een kleine test: we moeten elk afzonderlijk naar beneden wandelen en onderweg zeven bloemen, drie naaldbomen en twee gesteentes herkennen. Met de laatste eitjes dalen we af tot in Haute-Nendaz om op een terrasje elk onze persoonlijke evaluatie van de week te krijgen. 

We kijken terug op een fantastische week die ons volledig heeft klaargestoomd voor de volgende en laatste etappe waarbij we samen met een stagementor een tocht zullen gidsen. Doodmoe storten we ons op de raclette à volonté…

- Tekst en foto's Siegried Robben

Meer bergsport-nieuws lezen? Vind de volledige vierde editie van Monte online!