Bikepacking op de 'Tour du Haute Dauphiné'

2020
5
CyclingInTheMountains

 

Bikepacking op de 'Tour du Haute Dauphiné'

 

Na een gestage opbouw van bikepacking trips was het eindelijk tijd voor het echte werk. Het maken van meerdaagse trektochten en het maken van dagritjes met de mountainbike in het hooggebergte waren me bekend. De combinatie van deze twee tot voor kort nog niet…

Na wat research viel mijn oog op de GR 50. Een grote routepad dat gans het massief ‘Les Ecrins’ in de Franse Alpen omspant. Ook wel de ‘Ronde van de Haute Dauphiné’ genoemd, een balkonpad van meer dan 400 km dat garant staat voor een overdosis aan prachtige landschappen. Grote routepaden zijn fantastische paden die ontworpen zijn voor de avontuurlijke wandelaar. Mits wat goodwill kan je ze evenzeer ombuigen tot een mountainbikeroute. De goodwill bestaat eruit bereid te zijn dagelijks het bepakt ros op 2 wielen voort te duwen, te sleuren of te dragen. Met een startgewicht van 25 kg (inclusief 1,5 l drank en een halve liter geestrijke drank ?) en een rugzak van om en bij de 5 kg is het geen evidentie. Jawel, enkel de grootste zotten beginnen aan zulk avontuur, genaamd Bert en Illya. Het is vooral belangrijk om te weten hoe het knopje in de bovenkamer om te draaien en bovendien kort van geheugen te zijn. Zo gezegd zo gedaan. Op 14 juli, de Franse nationale feestdag, stonden we in het kleine bergdorpje Valbonnais klaar voor een 7-daags avontuur.

ShadedCycler


Dag 1: onwetend

TentInTheWoodsOnder een typische Franse zon bolden we aanvankelijk nog over rustige paden met een aantal gezapige klimmetjes. Het venijn zou hem in de staart zitten wisten we. Vanaf de Col de la Mort moesten we nog een 1000-tal hoogtemeters overwinnen. Al na 100 m maakte de track op het scherm van mijn GPS een verdachte buiging dwars op de hoogtelijnen. De aanblik van het pad en de gedachte dat het al gauw een uurtje poussage (fiets verder duwen) zou zijn, liet ons snel kiezen voor de gemakkelijke weg: een asfaltbaantje dat ons relatief makkelijk 400 m hoger bracht. Aldaar aangekomen was er weinig keuze, we moesten verder naar boven. Simpel. Stilletjes hoopten we dat het pad toch min of meer fietsbaar zou zijn. Het tegendeel bleek duidelijk. Poussage ging over in portage (fiets dragen). De interne knop werd een eerste maal omgedraaid.

De dagjestoeristen, die in volle getalen terugkwamen van de bovenliggende meertjes, betuigden ons hun medeleven en wensten ons moed, veel moed. Bon courage! Er vroeg zelfs iemand of we van de nationale TV waren. Vermoedelijk voor één of ander komische programma of een verborgen camera. Het zag er niet goed uit, dat was duidelijk.

Na wat wikken en wegen daalden we terug wat af en besloten een ander pad te nemen. De brede steenslagweg was bij momenten zo steil dat Illya uit het niets besloot om instant te gaan liggen, met de fiets tussen de benen. Het laatste uurtje bestond voornamelijk uit poussage. Aangekomen op 2100 m werden we helemaal ondergedompeld in een lieflijke bergwereld.

Het rustige inloopdagje zette ons direct met beide voeten op de grond. 'Hoe lang gaan we dit alweer doen?’, vroeg ik die avond nog een aantal keren hardop. Zeven dagen? De eerste dag bracht ons 54 km en 2400 hoogtemeters. Gemiddelde snelheden zijn in deze wereld niet van tel. Eens boven aangekomen liet het kortetermijngeheugen ons niet in de steek en was het harde labeur alweer snel vergeten.

 

Dag 2: boulangerie

Van de wolken en de mogelijke buien die Météo France voorspelde, was er die ochtend niets te merken. 7.30 u: op het ontbijt stond een zonovergoten singletrack afdaling die zeer goed te fietsen bleek. We putten energie uit deze meevaller. Na 2,5 u werden we uitgespuwd in Le Bourg-d’Oisans. Een stadje in de vallei van de Romanche waar we aan een goede gewoonte begonnen. De plaatselijke boulangerie plunderen en ons te goed doen aan pizza en Coca Cola en dit liefst om 10.00 u ‘s morgens. Energie kan je nooit genoeg opdoen bij uitjes als dit. Verder werd alle beschikbare plaats in de rugzak opgevuld met koffiekoeken en pains au chocolat.

Het vervolg van de dag was simpel: 2 klimmen van telkens een dikke 1000 hoogtemeters. Na de 7de bocht van de typische beklimming naar Alpe d’Huez kozen we voor een ongekende en rustige variant. Laat dat molentje maar draaien jongens. Een snelle powernap naast de bevoorrading gaf me wonderwel wat sprankeltjes energie voor de 2de klim. De geplande bivak aan de meertjes op het plateau d’ Emparis (2440 m) werd gecanceld omwille van het bewolkte en eerder gure weer. De huttenwaard (gardien) van een nabijgelegen hutje trakteerde ons die avond op een stevige tartiflette en een Genepy’tje als slaapmutsje. Eind goed, al goed. Op de teller van vandaag staan 57 km en 2500 hoogtemeters.

 

Dag 3: Goddamn, it’s beautiful

De briefing kondigde op dag 3 een soort van rustdag aan. 46 km en een luttele 1700 hoogtemeters leken ons niet echt dagvullend. De ochtend bracht ons lekker cruisen door de hoogvlakten op het Plateau d’Emparis met de prachtigste zichten op de Meije (net geen 4000 m), en een zeer mooie singletrack afdaling naar La Grave met uiteraard de verplichte stop aan de bakkerij. Vervolgens klommen we offroad naar de Col du Lauteret. Deze beklimming die op het hoogteprofiel eerder als vals plat leek, nam ons een eerste keer te grazen. Maar wat een uitmuntende bloemenweelde en pracht van een natuur (ondanks dat de zeer druk bereden weg naar de Alpencol nooit veraf was). Goddamn, it’s beautiful here!

Op de Col du Lauteret heb je niets te zoeken, daar wil je liefst zo snel mogelijk weg. De beloning was zoet. Een gemakkelijke afdaling bracht ons naar de voet van het volgende klimmetje. We moesten hoogte winnen naar de ‘sentier de Rey’, een pad op hoogte waarvan ik vurig hoopte dat het de ultieme singletrack zou zijn. De korte steile klimmen naar de start van het pad deden ons diep tasten. Alle hens aan dek!

En ja hoor, de schietgebedjes werden verhoord. De volgende kilometers waren om duimen en vingers af te likken. Wat een topdag! We konden onderweg zelfs een badje pakken in het mondaine kuuroord ‘Les Vaches’.

De dag zonder poussage eindigen zou straf zijn en dat gebeurde dus ook niet. Kort na 16.00u bereikten we ons eindpunt, de refuge de Buffère, gelegen boven in de vallei van de Clarée. De afstand van vandaag was 47 km en 1960 hoogtemeters.

 

Dag 4: Saved by the bell

Wat je als bergsporter steeds doet, is onderweg zoveel mogelijk info winnen over de geplande route. De gardien van de refuge de Buffère, zelf ook een mountainbiker, raadde ons de geplande start van de dag af. Een paar hoge cols werden ingeruild voor vlot bollende kilometers rondom het massief langsheen de idyllische Clarée. 30 km in een eerder dalende lijn, best leuk! De eerste 35 km van de dag hadden we even gemakkelijk verorberd als onze zoete broodjes. Na de pizzastop in Briançon was de speeltijd gedaan. De vlam stak terug in de pan. Drie klimmen kregen we voor de kiezen geschoven, wat ons telkens prachtige beelden opleverde. Een verplicht stapstuk werd wijselijk omzeild door een vlot bollende beklimming over een steenslagweg. Peddelen en krachten sparen is intussen het devies geworden. Noot: 800 meter stijgen bij 30 graden Celcius met een fietsje van 25 kg, zal je echter nooit vlot bollend kunnen noemen.

“Wat hebben we geleerd?
Mountainbiken – bikepacking – hooggebergte :
een dunne koord om te berijden…. ...”

Omdat de dag steeds eindigt met het zoeken van een geschikte bivakplaats, wat wil zeggen voldoende water en een vlak stukje gras (en als het kan met een frisse pint of een fles wijn, een mooi uitzicht en het Zweedse zonnebankteam), is het niet altijd duidelijk waar de meet ligt. Dat bleek vandaag zo te zijn. De zoektocht naar water stuurde ons tot de bodem van de vallei, 10 km verder in de etappe van de dag 5. Hier gaat ons bivakmoment op de col. We fietsten vandaag 90 km en 2600 hoogtemeters.

BikeTowardCameraBikingRight


Dag 5: La douce France

De poep begint al wat schade op te lopen, de benen voelen gespannen, de weerstand zakt. De motor heeft veel tijd nodig om op te warmen.
Het gevoel van het echte hooggebergte ligt intussen achter ons. We rijden zuidelijk en dat is te merken aan de flora. De uitbundige en sappige bloemenweelde maakt plaats voor een meer mediterrane begroeiing. Deze planten gedijden prima op de warme en droge zuidflanken waar de hagedissen naar alle kanten schieten als ze ons zien passeren. Het gevoel van ‘La vie en France’ komt spontaan naar boven. Het meer van Serre-Ponçon vormt de blikvanger voor de komende twee etappes.

Aan de nodige uitdagende paden wederom geen gebrek. Met de hitte werd het lichaam extra op de proef gesteld. Filosoferend over wie wat wil, moesten we ter plekke het loodje leggen (wat aanvoelde alsof het elk moment kon gebeuren) en vulden we de ene na de andere klim. Resultaat: 66,5 km en 2650 hoogtemeters.

 

Dag 6: Shortcut festival

De voorlaatste dag werd daags voordien al stevig ingekort. De afgelopen dagen leerden ons dat we de cijfertjes van de planning steeds naar boven moeten afronden. Een helletocht van 78 km en wie weet 3500 hoogtemeters, neen, daar hadden we geen zin in. Het moet plezant blijven! We laveerden van de ene shortcut naar de andere. Aan een gemiddelde snelheid van ergens tussen de 8 en de 10 km/u heb je aan een ritje van 60 km nog meer dan uw handen vol. Ondertussen was het vertrekuur ‘s morgens al opgeschoven naar 7.00 u. Vroeg begonnen is half gewonnen!

Onze laatste slaapplaats viel als een geschenkje uit de hemel. Een oude Alpen alm vormde het decor voor onze laatste nacht, waar we omstreeks de klok van 16.00u arriveerden. Met her en der oude relicten straalde deze plaats geschiedenis uit, prachtige uitzichten, heerlijk stil, een bronnetje, wat gebubbel van everzwijnen in de verte. Een plaats die één en al zen uitstraalde. Ja, daar liggend in het gras deed me mijmeren over hoe het leven er op deze plaats zou uitzien. Om de laatste nacht in stijl te volbrengen sliepen we op z’n cowboys. Onder de blote hemel, rijkelijk gevuld met 1001 sterren…. Heerlijk! En met 2 geweren in de aanslag. We legden vandaag 57 km en 2300 hoogtemeters af.

 

Dag 7: Amen

Save the best for last? Wederom werd de rit wat ingekort. De eerste col, 800 m klimmen waar vermoedelijk 300 hoogtemeters aan portage zou inzitten, werd geschrapt. Naar gewoonte begonnen we de dag met wat daalwerk. De smiles werden dus direct bovengehaald, zeker nu bleek dat het direct een zeer mooie en uitdagende singletrack bleek. De eerste 2,5 u verteerden we al fluitend. Nog één klim diende overwonnen te worden. Deze was nagenoeg helemaal over de tarmac te doen. Een zachte helling van 15 km bracht ons naar het Sanctuaire de la Salette. We vulden onze flessen met heilig water, deden een schietgebedje en kropen via een single track naar de Col d’Hurtières. We roken inmiddels onze stal. Onze gebeden van weleer werden onmiddellijk verhoord. De laatste afdaling was een pareltje. Niet voor gevoelige zielen, opperste concentratie was vereist! Het was er eentje In de trend van ‘niet naar beneden kijken!’ en ‘Fuck, waar zijn we nu weer verzeild geraakt!’
 

CyclePath

DuoCycle

GrassyRoad

Chilling

Tekst en foto's Siegried Robben
 

Meer bergsport-nieuws lezen? Vind de volledige vijfde editie van Monte online!