Kosterlitz & Chickenwings

30 oktober 2021 - Het voltallige Mount Coach 9 team zit samengepakt in een busje, onderweg naar de derde stage van het MC-traject. Hun bestemming ligt zo’n 1000km verderop in Valle dell’Orco, Italië. Deze vallei staat gekend onder de klimmers voor haar sublieme barstlijnen en is volgens velen het beste tradklimmassief van de Alpen. Dat belooft! Op de massieven Sergent, Caporal en Torre di Aimonin staan er enkele lange multipitchtradklimroutes te wachten. In de topo staat te lezen hoeveel engagement daarbij telkens van de klimmer verwacht wordt. We beloven onszelf uit te dagen, maar laten de grote risico’s voor wat ze zijn. Voor velen onder ons is het de eerste échte tradklimweek, dus blijft het nog wat aftasten.

Dag 1 - Mistig daar buiten

We komen aan in Italië. En voor wie de vorige stage-verslagen van MC9 al vergeten mocht zijn, we zitten met een wederkerend probleem: ‘Slecht weer vandaag’. De weersvoorspellingen hadden ons op voorhand verwittigd, maar uitwijken was geen optie. We zochten nog naar volwaardig barst-alternatief in de zon, maar dat zat er deze herfstvakantie niet in. Dan maar tandjes bijten in Orco... Yes we can! Positief blijven is de boodschap. En eerlijk gezegd, zo’n herfstige vallei in de mist… Dat ziet er nog niet zo verkeerd uit.

Tijdens het ontbijt houden we de tarmac goed in de gaten. “Droge tarmac is droge rots”, leren we van stageleider Denis. En jawel, na een paar regendansjes en “Caffè Grande’s” lijken de eerste ochtenddruppels op te drogen. We gooien onze klimzakken in de koffer en trekken erop uit. Stageleiders Denis en Bavo brengen ons naar een klein singlepitch-massiefje ‘Droide‘, waar een handvol routes relatief droog zijn. De mist blijft zich moeien die dag, dus wachten we niet op de perfecte condities en meten ons de eerste 6a’s en 6b’s van de stage aan. Dat loopt behoorlijk vlot bij de meesten! Voorklimmen op dal blijft pittig in de regen, maar de ruwe graniet is ons goed gezind.

De stageleiders trekken de hogere niveaus voor ons open, zodat we ook daar een aantal pogingen in kunnen wagen. Verschillende teamleden scoren daarmee nieuwe ‘personal bests’ en het enthousiasme in de groep dikt aan. We klimmen tot de zon er genoeg van heeft en doen daarna nog even verder om de laatste routes af te werken. Bewapend met ons Petzllicht vinden we onze weg terug naar de auto en trekken we terug naar ons logement.

De hut waar we verblijven is een artikel op zich waard. We bevinden ons in de ‘Albergo Gran Paradiso’. Dat houdt qua accommodatie op zich niet veel spectaculairs in. Maar de uitbaatster is op z’n minst opmerkelijk te noemen. Sabrina kijkt er persoonlijk op toe dat we het naar onze zin hebben. Deze Italiaanse dame is dan ook gezegend met een groot hart en een nog grotere maag. Na de zoveelste tradklimstage van Mount Coach is de groep er als vriend aan huis. En bij Sabrina staan we intussen gekend voor onze goede eetlust. De maaltijden worden met de dag uitgebreider, en als je er iets van zegt krijg je de volgende dag alleen maar meer op je bord. Het lijkt wel oorlog met de keuken. Sabrina ziet er het amusement wel van in. Telkens kijkt ze lieflachend toe, terwijl het hele team puffend boven hun overvolle borden hangt.

Gelukkig wordt het vroeg donker in Italië op deze tijd van het jaar. We hebben dus voldoende tijd om al het eten naar binnen te spelen. 4 voorgerechten, 2 hoofdschotels én een groot dessert later waggelen we naar de slaapkamers. Hopend op beter weer voor de volgende dag.

 

Dag 2 - Sunshine Everyday

Hoop doet leven! De vieze weerwolken zijn op dag 2 ver te zoeken en dat wordt geapprecieerd. De rots is voldoende droog om te multipitchen, dus trekken we er dit keer écht op uit.

Tijdens deze tradklimstage is het opnieuw de bedoeling dat elk teamlid één volledige dag het voortouw neemt. Het is aan de voorklimmer om zelf de aanvang van de route te zoeken en naar de top te navigeren. Hij/zij baant zo de weg voor de andere naklimmer(s). Meestal trekt zo’n voorklimmer erop uit met 1 set nuts en 2 volledige racks friends. Met het reddingsmateriaal dat daar bij komt zitten onze materiaallussen overladen vol. Onze achterwerken wegen daarmee iets zwaarder dan normaal. Echt handig klimmen is dat niet, maar we zitten tenminste niet halverwege de route zonder beveiligingsmateriaal.

In Orco heerst er blijkbaar wat onenigheid over het al-dan-niet behaken van de routes. Sommige mensen zijn van mening dat bepaalde lijnen best wat haken kunnen gebruiken, en anderen vinden dat pure flauwe kul. Het plaatsen van haken naast de barsten zou namelijk wat engagement en klimplezier wegnemen, dus passeren er geregeld eens wat klimmers met de slijpschijf.

In principe kan het ons weinig deren of er wel of geen haken aanwezig zijn. We kwamen hier sowieso om eigenhandig onze zekeringspunten te installeren. Maar af en toe blijkt zo’n haak toch z’n nut te hebben. Op bepaalde dalwanden, waar gaten en spleten niet voorkomen bijvoorbeeld, pikt het soms toch zonder die vertrouwde bolts.

Cedric De Smet Dinsdag 7u00: “Ik hoor de wekker af gaan, ik kijk naar buiten en… YES! Grand beau. Meteoblue was juist, na 2 dagen regen en miezer hebben we eindelijk stralend weer. Vol energie zet ik mij aan de ontbijttafel en terwijl ik enkele croissantjes naar binnen werk worden de laatste voorbereidingen gemaakt voor de multipitch van vandaag. De topo wordt nauwgezet bestudeerd en de spanning zit er toch wel wat in. Gaan we de route vinden? Gaan we voldoende zekeringen kunnen plaatsen? En houden die zekeringen in feite wel… Met een rugzak vol cams en een broek vol goesting vertrekken we naar de rots!

Aangekomen aan de Torre Di Aimonin gooien we de touwen uit en vertrekken we op ontdekking in de wondere wereld van graniet. Dalletjes met kleine voetjes, prachtige hoekversnijdingen en barsten in alle mogelijke maten en vormen wisselen elkaar af. Hoewel er een fris windje staat, is het toch genieten aan de rots. De hele vallei is gehuld in prachtige herfstkleuren en boven de boomgrens zie je de eerste sneeuw al liggen.

Omdat de weersvoorspellingen niet zo denderend waren hebben we de hele wand ook voor ons alleen. Wat een ambiance! We klimmen verder tot de zon achter de bergen verdwijnt. We zetten onze koplampen aan en dalen verder af naar het dorpje waar Sabrina ons opwacht met een overvloedig avondmaal.

Na een paar keer vallen een paar keer blokken en veel geschreeuw was mijn eerste barst overwonnen, wat een gevecht!

 

Climb, eat, sleep, repeat

Even terug naar het begin… Want barst- en tradklimmen, wat is dat eigenlijk? We gaan ervan uit dat de gemiddelde Monte-lezer ongeveer wel weet waarover het gaat. Maar eigenlijk is dat te kort door de bocht. Beide termen worden vaak samen in de mond genomen, maar er is een nuance. Daarom een korte toelichting.

Barstklimmen, of crack klimmen, is voornamelijk in Noord-Amerika ontstaan. Dat verklaart waarom we in deze tak van de klimsport veel Engelse termen tegenkomen zoals: Fistjam, Handjam, Fingerlock, Off-width, Chickenwing… Ze omschrijven de breedte van de barsten en de soorten jams die je daarbij dient toe te passen.

Crack klimmen speelt zich op rotswanden af waar de routes de barstlijnen volgen die erin lopen. Zo’n barst bestaat meestal uit relatief rechte hoeken, wat maakt dat je vaarwel kunt zeggen tegen de meeste bakken en krimpers die je op andere rotsmassieven tegenkomt.

Van echte hand’grepen’ is er dus weinig sprake. Je baant je hier een weg naar boven met behulp van verschillende “jams” of “klemmingen” die je maakt met je handen, armen en andere ledematen. Hier kan je redelijk creatief mee omspringen, wat voor jou werkt - werkt.

Je hoort het al, zo’n hand op klemming in een barst steken, en daar met je volledige gewicht op gaan hangen… Het kan soms pijn doen. Vandaar misschien dat deze vorm van klimmen minder populair is onder de klimmers. Onterecht, als je het ons vraagt, want die jams hebben zeker hun charme.

Het is een techniek die je in de vingers moet krijgen, maar dat komt sneller dan je denkt. Neem de Fistjam bijvoorbeeld. Daar steek je een platte hand recht in de barst, draait deze een kwartslag en maakt dan een vuist. Door de verbreding van je hand zit deze nu goed vast. De kristalvormingen in het graniet geven je voldoende frictie om er je volle gewicht aan te hangen. Meer dan een volwaardige handgreep dus, en bovendien één van de beste die je kan wensen. In Valle Dell'Orco zit het er vol van.

Elke barst die wat smaller of breder is vergt al wat meer moeite. Minder ideaal, maar vindingrijk zijn helpt. Voor je aan de route begint wikkel je je handen in klimmerstape of trek je rubberen crack-gloves aan. Deze beschermen je tegen de scherpe puntjes in de rots. Zo liggen je handen niet volledig open na de eerste lengte.

Ben je daar volledig mee vrijwaard? Nee, dat zou wat optimistisch zijn. Verwacht je aan kapotte nagelriemen en blauwe plekken. Niets dat niet geneest, als je voorzichtig bent.

Tradklimmen, ook gekend als traditioneel klimmen, adventure klimmen en klimmen op friends en nuts, wijst op de manier waarop de routes afgezekerd zijn. Het is de traditionele manier van klimmen, voor de intrede van de boorhaken in de jaren ‘70. Een tradklimmer herken je dan ook aan zijn zwaar beladen gordel. Daaraan bengelen, naast de vertrouwde setjes, musketons, rappel- en reddingsmateriaal, ook wat nieuwe vriendjes.

De ‘friends / cams en nuts’ zijn mobiele zekeringen die er best indrukwekkend uitzien. En thank god voor deze innovatie. Klimmen zoals in ‘den goeden ouden tijd’, op mephaken, houten klemblokken en in-barsten-geklemde-moerbouten, had andere koek geweest. Dan ben je beter af met deze veredelde scharnieren. Oké, ze blijven niet altijd even goed op hun plek zitten, maar dat is vaak te wijten aan je eigen kunde en ervaring.

Trad- en barstklimmen vereist dus wel wat oefening. En laat dat nu exact zijn waarvoor we hier gekomen zijn.

Onze stageleider Denis kent de hele regio op z’n duimpje en wijst ons de ene prachtroute na de andere aan. Quasi elke barst en steen weet hij liggen in Orco, ideaal voor wat tips over het verloop en advies op maat. Het hele team is dan ook laaiend enthousiast om van deze ‘Vertical Thinker’ te mogen bijleren.

Het liep niet altijd van het leien dakje, maar naast een vastgetrokken touw en het weer dat soms met onze voeten kwam spelen, hadden we het niet beter kunnen wensen. Bedankt aan stageleiders Denis en Bavo én onze sponsors voor weer een mooie week in de Alpen! Next up is de ski-stage met Kerst en de ijsklimstage in de Krokus. Je kan het allemaal meevolgen op onze Instagram-pagina @mountcoach