Met kinderen en kleinkinderen naar het Groot Paradijs

2021
4
gran paradiso

Op mijn 60ste verjaardag had ik het aangekondigd: “Als ik 65 word, wil ik met jullie allemaal, groot en klein, naar de bergen. Kunnen jullie begin juli 2019 een weekje vrij houden?’ Ik kreeg een volmondige ‘ja’. Het dromen kon beginnen…

Paardenkop

De jongste, Nena (2) was er op het moment van de aankondiging nog niet eens bij. Kleuters en peuters zijn intussen lagereschoolkinderen geworden. In totaal telt de ploeg van ‘opa paard’ 15 man... ‘en een paardenkop’, zoals het spreekwoord luidt. Al 27 jaar hou ik thuis een muilezel die op tochten helpt om kinderen en/of bagage te dragen. Zo’n beest wil ik ook mee, kwestie van de rugzakken voldoende licht te houden, zodat de ouders hun kinderen kunnen ondersteunen. Maar het zal niet ‘onze’ Bébèr Cocain Che King of love & rock-‘nroll zijn, wel een muildier dat we huren in Valnontey. Er zal een begeleider mee naar boven gaan, die enkele dagen later de bagage weer komt ophalen.

maart 2019

De hele ploeg treft de nodige voorbereidingen. Stevige schoenen, een goede jas, een zonnepet voor de kinderen (ja, liefst zo eentje met een nekflap…) en af en toe gaan wandelen met het jonge grut. Sofie (5) en Minne (5) mogen het stappen een beetje meer gewoon worden. Nena is reuzeblij met haar eerste paar bergschoentjes, al zal ze het grootste deel van de tocht in een draagstel zitten. Het stapgebied is al lang vastgelegd: Gran Paradiso in Noord-Italië, waar ik de streek op mijn duimpje ken. De kinderen vroegen eerst: “Papa, waarom ga je met ons eens niet naar een andere, ook voor jou onbekende streek?” “Neen, met deze jonge ploeg wil ik lopen waar ik elke bocht en iedere steen weet liggen. Dan kan ik bij mogelijke problemen veel beter inschatten wat ons te doen staat en op wie we in geval van nood beroep kunnen doen.”

juni

Ik stuur de kinderen een lange mail met praktische afspraken. Waarop ik prompt volgend bericht krijg: “Ik heb vannacht gedroomd dat ik niks mee had, haha! Bewijst dat ik er toch mee bezig ben. Komt in orde! Groetjes, Soetkin.”

Zondag 7 juli

Aan het station van Kortrijk spenderen we een halfuur aan het laden en herladen van de auto. We delen het traject naar Aosta in twee en overnachten na 750 km. Onderweg ontmoeten we Lander en Laura met de kinderen. Niet afgesproken. Er loopt een onzichtbare lijn van verbondenheid.

Maandag 8 juli

Op naar Chamonix, waar we Bram en Liezelotte met hun kroost tegen het lijf lopen. Zie je wel, die lijn.

Opa paard beklom langs drie verschillende routes de Mont Blanc en wil zijn kinderen en kleinkinderen laten kennismaken met de geschiedenis van de berg. De hoofdstad van het West-Europese alpinisme ligt er stralend bij. We brengen een bezoek aan het beeld van de eerste beklimmers van de Mont Blanc, de jager-goudzoekergids Jacques Balmat en dokter Michel Pacard. Ik stel andermaal vast dat de gletsjers er veel meer versneden bijliggen dan bij mijn vorige bezoek. Wie de opwarming van de aarde wil ontkennen is ziende blind, zoveel is zeker.

Wanneer ik talloze jonge mensen met goedgevulde, kleurrijke rugzakken met daarop touwen in alle lengtes en diktes door de straten zie struinen, komen de herinneringen aan onze vroegere escapades weer naar boven. Door de Mont Blanctunnel rijden we naar het comfortabele en gemoedelijke hotel Tivet (1600m) in Gressan. Tijd voor rust en ontspanning.

Dinsdag 9 juli

Vandaag staat er een opwarming op het programma. In Pila nemen we de lift richting Lago Chamole (2311m). Nena vindt de lift niet fijn. Het onbekende én het snelle hoogteverschil spelen haar parten. Maar zodra we boven zijn, is ze haar vrolijke zelf. Aanvankelijk loopt het pad bijna naast het meer, al moeten we de smalle weg wel delen met mountainbikers en enkele paarden. Even verder klimt het steil omhoog en wordt het eerste probleem van de tocht gemeld. De zool van de bergschoenen van Laura komt los, geen repareren aan. Ze zal in Aosta op zoek moeten naar nieuwe bergschoenen. Voor dit gezin was dit wel een erg korte acclimatisatietrip. Met de rest van de bende gaat het in verspreide slagorde naar boven. Vooral onze 7-jarigen, Ciska en Coralie, stuiven de berg op als jonge veulens. Ik houd hen met moeite bij. Op de Col di Chamole (2641 m) spreken we onze picknick aan. Bram is verantwoordelijk voor het eten en heeft zich uitstekend van zijn taak gekweten. Doe het maar eens: “Je mag niet te veel mee hebben, zeker niet te weinig, het moet lekker zijn en moet ook tegen een stootje kunnen…” Vanop de col hebben we een prachtig zicht op de Rifugio Arbole (2507m) en de omliggende bergen. Naar de hut gaan, lijkt te ver. Vandaag forceren we niets. De ouders mengen zich tussen de kinderen en iedereen daalt op eigen tempo af. Aan Lago Chamole is het verzamelen geblazen. Vandaar gaat het vlot richting lift, en de overheerlijke keuken van ons hotel. De avond vergaat in het klaarmaken van de rugzakken. Het is wikken en wegen want de bagage voor het muildier moet zeer goed uitgebalanceerd zijn. De twee zakken opzij moeten precies hetzelfde gewicht hebben, anders gaat het pakzadel schuiven.

Woensdag 10 juli

Dit is de dag der dagen. Zeg maar D-day. Nog nooit ben ik in één dag met zo’n jonge kinderen 920 meter hoger geklommen. Het plan is duidelijk. We willen vroeg vertrekken om zeker voor een mogelijk warmte-onweer boven te zijn. ‘Boven’, dat is bij Jean Mapelli in de Rifugio Sella (2581 m).

Iedereen zit tijdig aan het ontbijt. Daarna rijden we een uurtje via Cogne naar Valnontey (1661 m), betalen de parking en gaan samen op stap. Althans dat was de bedoeling, want ‘opa paard’ moet achterblijven bij de verhuurder van het muildier. Verderop moeten de twee zijzakken van het zadel worden afgehaald omdat er een te smalle brug is. Het is beter dat iemand een handje kan toesteken om de bagage weer op te laden. De groep met ouders en kinderen mag alvast doorgaan. We halen hen wel in.

Valencia is een groot, bruin muildier. Ze kan wel 100 kg bagage dragen. Meneer Panta heeft de grootste moeite van de wereld om de drie bagagezakken aan het pakzadel vast te maken. Hij sjort met lederen riemen en telkens als het werk af lijkt, herbegint hij. Hij bromt, sakkert en vloekt. Aan het gewicht van de pakketten ligt het niet. Valencia zal hooguit 55 kg op haar rug krijgen.

Na een groot halfuur is de klus geklaard en kan ik met Luca, onze vriendelijke jonge begeleider, vertrekken. Luca stuift ervandoor. Na 20 minuten puf ik: “Luca, je ne veux pas crever ici; un peu plus lentement s.v.p.” Waarop Luca antwoordt: “Mais, donne moi ton sac à dos.” Zonder rugzak kan ik het tempo wel aan. Ik controleer wel enkele keren mijn hartslag. Oef, net binnen de limieten voor een 65-jarige.

Even later komen we de achterhoede tegen. Minne en Sofie hebben ‘gekoerst’ om ‘het paard’ voor te blijven. Nu steekt hun motivator hen voorbij. Beneden staat op een bordje ‘Rifugio Sella 3 ore’. In 2 u 10’ staan we boven, met inbegrip van de tijd die we aan het op- en afzadelen hebben besteed. Lang geleden dat ik zo snel geklommen heb. Ik geef Luca wat zakgeld. Mijn rugzak dragen mag wat kosten. We drinken samen een glas en dan daal ik af om de achterblijvers een handje toe te steken. Lander, met Nena op de rug, heeft er ook een sportieve prestatie van gemaakt. Als Bram en Liezelotte met hun kroost boven komen, kan hij ook naar beneden om Minne op te halen. Het is fantastisch om te zien hoe Laura en Soetkin onze 5-jarigen naar boven helpen. Soms aan het handje en soms even dragen. Of een kruiwagentje vormen met twee stokken. De kinderen lopen achter elkaar en houden de stokken vast. Laura sluit het rijtje, vormt een treintje, vertelt over de bomen en de dieren, de rare stenen en de schaduw die lekker mee komt.

Veel vroeger dan verwacht is iedereen boven. We hebben nog ruim de tijd om te genieten van het terras van de hut. Ciska dolt met haar vader. Coralie en Sofie genieten van het kijken naar de marmotten. Sofie kruipt zelfs met haar hoofd in het hol van een marmottenfamilie. Gelukkig is het te smal, of ze was er helemaal in gekropen. Na het avondmaal stoppen zes kinderen de kleinste spruit in bed. Met vijftien in één lager; daar moet geen tekening worden bij gemaakt. Slapen we niet, dan rusten we toch.

“Operatie Gran Paradiso is 100% geslaagd, dankzij inzet, volharding, maar vooral veel liefde..”

Donderdag 11 juli

Vandaag zijn we helemaal alleen in het gebied dat naar de Gran Serraz leidt. Een goed halfuur omhoog en het spelen in ons ‘pretpark’ kan beginnen: gemzen spotten, klauteren, leren sporen in de sneeuw, rem- en valoefeningen, sneeuw- en steenmannetjes maken, sleetje rijden op een bivakzak, oom Lander plagen…

Na de picknick dalen we af om peuter Nena, Minne en Sofie de kans te geven een middagdutje te doen. Met de andere kinderen gaan we naar Lago del Lauson. Tot onze verbazing gaan ze zowaar tot ver boven hun knieën pootjebaden in het ijskoude meer. Ze willen het onbewoond eiland in het meer bezetten. Die nacht weent Nena veel. Haar mama troost haar tevergeefs. Papa Lander gaat er dan maar mee wandelen onder de prachtige sterrenhemel.

Vrijdag 12 juli

Vandaag splitsen we de groep. Liezelotte, Bram, Soetkin, Han (12) en Otto (10) gaan met mij mee naar de Punta del Tuf (3393 m). De anderen zullen net als gisteren genieten van ‘pretpark’ bergen. Wij vorderen gestaag in de richting van Col Lauson (3296 m). Maar plots verandert de situatie. Otto heeft erge hoofdpijn en Bram verkiest om met zijn jongste zoon weer af te dalen naar de hut. Dicht bij de col is het terrein wat ruwer, gladder en ligt er meer ijs. We moeten links en rechts een handje plaatsen. Tijd voor een stevige picknick in het gezelschap van een ouder Welsh koppel dat de hele Alta Via loopt. Zij hebben al hun bivakmateriaal bij en torsen rugzakken die de 20 kg overschrijden.

Zodra we de graat opgaan wakkert de wind aan. Diep in de kap van onze jas gedoken zoeken we onze weg. Han is een echte klauteraar. Tegen de instructie in blijft hij niet achter opa paard. Wanneer hij zich vast klimt, halen we hem met enige moeite uit zijn benarde positie. Hij heeft schrik gekregen en hoofdpijn. Tante Soetkin daalt met hem terug af naar Col Lauson.

Liezelotte blijft wel graag in mijn spoor. Af en toe wat ‘scrambling’ zoals de Welshmen het noemden. Samen met mijn oudste dochter geniet ik van het uitzicht op deze schitterende top. Enkele kilometers verder glinstert het massief van de Gran Paradiso. De Becca di Montandayné, de Piccolo Paradiso en de Gran Paradiso vormen een prachtige ketting. Jaren geleden kwam ik daar veel, maar nog nooit had ik zo een prachtig uitzicht op de bergen waar ik mijn eerste zelfstandige stappen zette in het alpinisme.

We zijn nog volop aan het genieten of daar komt Soetkin op haar gemakje naar boven geklauterd. “Ik heb Han gezegd dat hij daar op de Col moet blijven en het niet mag wagen alleen naar beneden te gaan. Hij heeft me stellig beloofd dat te doen. Dus ben ik hier ook.” We maken een nieuwe topfoto en gaan dan vlug naar beneden. Het verschil in stijl is opmerkelijk. Soetkin lijkt wel te dansen. Liezelotte wikt en weegt meer. Han heeft op ons gewacht. Maar eens we de gladste passages voorbij zijn, is er geen houden meer aan. Han stuift als een speer naar beneden, net een Marklintreintje. Onmogelijk om dat jonge geweld te volgen. Voor de oudsten lijkt de afdaling langer dan de beklimming.

Vannacht is onze laatste nacht in de bergen. Soetkin drinkt geen alcohol; zij houdt de wacht bij de kinderen. De zeven anderen laten ‘la Grolla’ doorgaan.

Zaterdag 13 juli

Valencia en Luca zijn op het afgesproken uur naar boven gekomen. Onder een stralende zon nemen we afscheid van Jean en zijn vrouw. Zij hebben er alles aan gedaan om het onze bende naar de zin te maken. Tot en met het uitlenen van een thermosfles om warm water te hebben voor de melk van Nena toe.

De snelle afdalers gaan voorop. De zigzag naar beneden lijkt vooral voor Sofie eindeloos. “Ik ga niet meer mee.” Boem, ze zet zich midden op het pad. Stijn trekt een grote zak geduld open en aan het handje en van je ‘één, twee, drie’ gaat het plots weer beter. Oef! Op een traject met veel trappen struikelt Valencia. Haar linkervoorpoot schampt op een haar na het been van Luca. Net ontsnapt aan erger. Beneden vallen we meteen een pizzarestaurant binnen.

Zat er dan echt niets tegen? Natuurlijk wel. Maar zo weinig dat we van een homeopatische hoeveelheid kunnen spreken. Met vijftien op één kamer slapen, eten in overvolle eetzalen met kinderen die geen grote eters zijn, dat geeft kleine spanningen… maar meer was het niet.

Operatie Gran Paradiso is 100% geslaagd en dat dankzij de inzet, moed, volharding maar vooral veel liefde, van allemaal.

Praktische info

Overnachtingen - Chemin de la Berlotte 417 / Meillonnas-Auvergne- Rhône-Alpes 01370-Fr / Tel +33 688014404 - Hotel Tivet (www.tivet.it) - Rifugio Vittorio Sella (rifugiosella.com) - La Ferme des prairies / Lusigny-sur-Barse Grand Est 10 270 Fr / +33 676148233 - De muildierverhuurder Mr Panta : +39 3333 14 72 48 De kostprijs voor een enkele portage is 200 €

Kaarten en gidsen - IGC nr 3 Gran Paradiso schaal 1/50 000 - IGC nr 101 Gran Paradiso schaal 1/25 000 - Bergwandelen in de Italiaanse Alpen / Henk Filippo / Dominicus Adventure