Mount Coach 9: Spaltenspringen en sneeuwglijden

2021
5
Sam Van Brempt fotograaf

Op vrijdagnamiddag pikt Niels het hele MC9-team op in een splinternieuwe bolide die we huurden voor de stage. Eens alle spullen en Mount-coachers in de wagen waren gepropt rijden we richting avontuur. Iedereen zit er al een tijd naar uit te kijken: onze eerste alpiene stage. Niels kent een goede bivakplaats die op de weg ligt, enkele kilometers voor Basel. We stoppen voor een korte nacht en vertrekken de volgende ochtend snel richting het startpunt van onze stage. Net naast de Flüelapass in Zwitserland staan lesgevers Sanne en Sam ons op te wachten. We zijn klaar om er direct in te vliegen...

We beginnen met het overlopen van de basisbegrippen en -handelingen. Voor enkelen is dat grotendeels herhaling, voor anderen is het concentreren geblazen om alle info zo snel mogelijk op te nemen. Sam en Sanne hebben er duidelijk evenveel zin in als wij. Ze weten van gas geven. We beëindigen de korte maar intensieve les met wat oefeningen in het veld.

Daarna is het tijd om een slaapplaats te zoeken en de route voor de volgende dag te plannen. We zetten onze zinnen op Piz Radönt. De cordées worden samengesteld, en de rugzakken worden gemaakt. De volgende ochtend vertrekken we met een flinke dosis motivatie naar de top van de dag. Bij de aanloop merk ik al snel dat het voor zware personen soms vermoeiender kan zijn om door sneeuw te stappen aangezien die sneller door de harde sneeuwlaag zakken en tot het middel in de sneeuw zakken.

Tijdens deze route, en doorheen de hele stage, werden we eraan herinnerd dat zelfs in een vaak geklommen route er veel stenen los zitten en je dus attent moet blijven. De beklimming verloopt vlotjes en iedereen is blij om terug te kunnen genieten van de bergen, na verschillende maanden achter een bureau doorgebracht te hebben. Het is nu tijd voor 1 van de 2 grote wissels in ons winning alpine team. An staat ons op te wachten op de parking na onze route, klaar om samen met ons naar het Italiaanse decor te vertrekken: het Ortlergebied. Op dat moment nemen we afscheid van Sanne. Aangekomen in Italië richten we onze blikken op de Monte Cevedale via de Casati-hut. Op weg naar de hut wordt de oriëntatiekennis nog even opgefrist, gevolgd door een uitgebreide sneeuwscholing. We leren al snel dat er veel komt kijken bij het sneeuw-en ijsklimmen: typische cordées voor gletsjers, hoe en waar ijsvijzen plaatsen, een ijs-relais maken op Abalakov, het ijsklimmen an sich, etc..

Na deze stevige portie ijs en sneeuw trekken we verder naar de Casatihut en smeden we plannen voor de volgende dag. De opfrissing van onze oriëntatiekennis komt daarbij goed van pas. Ik zal toegeven dat ik blij ben een kenner naast me te hebben die me tips kan geven waar nodig. Ook zo iemand nodig? Bel zeker Christian.

Het weer is ons echter niet gunstig gezind, en een beklimming van de Monte Cevedale zit er niet in. In plaats daarvan zijn we een spalt gaan zoeken om in te springen. Sommigen noemen dit ook ‘spaltenberging’, de bedoeling is dus wel degelijk om de persoon terug uit de spalt te krijgen na het springen. De spalt blijkt echter niet groot genoeg voor al het enthousiasme in de groep. De afdruk van iemands achterwerk in een hompje sneeuw onderaan de spalt is daar het bewijs van.

We vervolledigen onze sneeuw- en ijs-les met wat ‘glijden op sneeuw’, door anderen gekend als ‘remtechnieken’. Hier zit ook een leerdoel achter, zijnde zo snel mogelijk stoppen. Ik ga eerlijk zijn, ik had soms het gevoel dat we een tweede doel hadden, zo snel mogelijk glijden vooraleer we de remtechnieken gebruikten.

 

Door weersomstandigheden is het tijd voor de 2de grote wissel van ons winning alpine team. We verlaten het Ortlergebied en vertrekken richting het Berninamassief. We hadden onze zinnen gezet op de oostgraat van Piz Morteratsch genaamd Cresta de la Spraunza.

‘s Ochtendsvroeg vertrekken we vanuit de Bovalhütte. De condities zien er echter niet optimaal uit: het miezert sneeuwvlokjes en de top heeft een dikke wolkenjas aangetrokken. Wat gaat dat geven?

We besluiten te geloven in de meest optimistische weersvoorspelling en zetten door. Er volgt een impressionante graatbeklimming met winterse taferelen. Halverwege trekken we onze stijgijzers aan om hun functionaliteit op rots te testen. Dat is even wennen voor de meesten, maar ons vertrouwen in het materiaal groeit met elke stap. De technieken en de handelingen krijgen een vaste plaats in ons werkgeheugen, al kan er nog gewerkt worden aan snelheid en efficiëntie. Na het bereiken van de top (3751 meter) dalen we terug af naar de hut, nét op tijd voor het avondeten.

We besluiten om ons de volgende dag te verplaatsen naar een andere hut verderop in het Bernina-gebied. De hut ligt niet te ver van Piz Palü (3901 meter), een berg die al enkele dagen tot onze verbeelding spreekt. Onderweg naar de hut testen we opnieuw onze oriëntatieskills en gaan we nog maar eens voor een les spaltenspringen 2.0, maar deze keer met grotere spalten en nieuwe reddingstechnieken.

Eén voor één duikelen we de prachtige ijsgang in. De redding gebeurt ditmaal met een Zwitserse takel, wat best een heftig karwei blijkt te zijn, zeker op een papperige, zonovergoten gletsjer. Gelukkig helpen de slachtoffers aan het andere touweinde en prusikken ze zich een weg naar de oppervlakte.

Na een laatste check of we niemand in de spalt vergeten zijn hernemen we onze tocht naar boven. Langs Niels’ kant moet er toch wat heimwee gespeeld hebben, want nog geen twee minuten na de oefening floept hij alweer een spalt in. Voor écht deze keer, gelukkig zonder al te veel complicaties.

Intussen zit het er goed in gebakken: eens aangekomen in de hut, start het plannen van de volgende dag. We besluiten om de Piz Palü traverse aan te pakken om zo wat meer sneeuw-ervaring op te doen. De traverse loopt over 3 toppen welke overwegend in sneeuw gehuld zijn. Wanneer we toch een stuk rotsgraat tegenkomen, zien we dit opnieuw als een leerkans en houden we onze crampons aan. De beklimming is een aangename afsluiter voor het hele Mount Coach team.

Onderweg naar beneden ondervinden we het effect van de zon op sneeuw. Wat die ochtend nog ‘croute’ was, is nu ‘slush’ met het nodige geploeter tot gevolg. We zakken steeds dieper en dieper de papsneeuw in. Voor de laatste steile helling is er dan ook niets beter op te vinden dan naar beneden te sleeën, wat bovendien plezant en effectief blijkt te zijn! Tot slot rest er ons nog de vallei uit te wandelen. Dit doen we over een apere (open) gletsjer om het genot van deze leerrijke stage nog zo lang mogelijk te rekken.

In de auto onderweg naar huis wordt er noestig gesnurkt, chauffeurs Loïc en Niels houden de wacht. De bergen zullen gemist worden. Dat we maar snel mogen terugkeren. We maken plannen om onze eerste ervaringen in barstklimmen op te zoeken in Ettringen. De voorbereidingen op de granietstage in Orco laten niet op zich wachten.

Volg de avonturen van het hele Mount Coach team op Instagram! @Mountcoach

Foto's © Sam Van Brempt