Interview met Koen Wittevrongel, de Belg die alle Seven Summits binnen de 7 jaar volbracht

Rijzige man, blote (stevige) kuiten, klein rugzakje… we zijn weg voor een grote dag, wandelen en praten… en opgaan in de verhalen. Aan het einde van de dag ben ik zo onder de indruk dat ik mijn wandelstok vergeet. Koen kan de hele dag vertellen, en nog langer ook. Maar hij doet dit met een rust en flegma… ik heb het gedaan… maar niet meer… geen gepoch, geen ‘look at me’, geen ‘ik ben dè man’. Fier is hij wel op wat hij heeft gedaan, maar zonder hooghartigheid.

 

De kiem voor het aangaan van grote uitdagingen  werd al in 2009 gelegd ( bereiken van de Noordpool). Twee jaar later trok Koen ook nog over de ijskappen van Groenland.

Koen is dankbaar  dat hij in een tijdspanne van 7 jaar de ‘Seven Summits’ heeft kunnen beklimmen en daarbij ook nog zowel op de Noord- als op de Zuidpool heeft gestaan.

Daarmee geeft hij nog een extra glans aan zijn ‘ Seven Summits’ en mag hij zich lid noemen van The Explorer Grand Slam. Je voelt dat het Koen deugd doet, dat hij tot dit kransje van avonturiers mag horen… maar nergens een zweem van ijdelheid… alleen maar dankbaarheid.

Dankbaar omdat hij op die 9 grote uitdagingen persoonlijk met weinig fysiek leed in is aanraking gekomen. Meer dan een omgeslagen voet en gescheurde ligamenten heeft hij niet moeten meemaken. Die voet speelt hem nu soms nog parten. Koen maakt vandaag de wandeling wel op lage sportschoenen ‘ om die enkel weer te trainen’

 

KBF: Hoe kwam je ertoe om bergsporter te worden?

Koen: Mijn vader was een eenverdiener. We gingen wel op reis, maar in de regel met de tent… en naar de bergen…op mijn achttiende ging ik op huttentocht (tour van de Mont Blanc) en op mijn 22^ste stond ik op de Bishorn .   Op mijn 25^ste kwam ik in aanraking met WBV… ik volgde klimschool… We zijn eenvoudig begonnen, daar waar het moest.

Mijn vrouw, Lieve is haar naam, was min of meer uit hetzelfde hout gesneden en stilaan drongen we dieper in de Alpen door… heel geleidelijk.

In 2009 gingen we op expeditie naar de Noordpool, de laatste 2 breedtegraden met ski en hondenslede. We kregen er niet genoeg van en  in 2011 namen Lieve en ik deel aan een expeditie over de ijskap in Groenland.

’s Avonds, in de tent, kwamen we in contact met een man die de Seven Summits al had beklommen… Wie bij de hond slaapt, vangt zijn vlooien… daar ontstond het idee om het ook te wagen.

Lieve was mee op de Elbrus, maar ze kreeg last van hoogteziekte. Daar miste ze haar eerste van de zeven…

Daarna volgde de Kilimanjaro die we samen wel goed overleefden.

Bij de beklimming van de Carstenszpyramide vlogen we in naar het basiskamp en keerden we te voet terug door het oerwoud, zeg maar jungle, van Papoea-Nieuw Guinea. Daar hebben Lieve en ik echt heel veel van genoten.

Ondertussen was ik nog niet halfweg de 7 Summits… nog vier te gaan.

 

Na een geslaagde last-degree expeditie naar de zuidpool besliste Lieve, om gezondheidsredenen en om zeker mijn beklimming niet in het gedrang te brengen, om niet deel te nemen aan de beklimming van Mt Vinson.  Terwijl zij genoot van de (relatieve) luxe op union glacier, leverde ik samen met mijn gids Rick strijd met de elementen en de tijd.. Slechts op de allerlaatste dag van het seizoen konden we de Mount Vinson beklimmen. Rick, de gids, was daar echt niet in vorm. Op een bepaald ogenblik stelde hij zelfs voor om onze rugzak achter te laten, en het laatste deel van de berg – nog enkele uren klimmen- zonder dat extra materiaal aan te vatten. Ik ben daar niet op ingegaan… alles wat ik mee heb, heb ik mogelijks nodig…

Op het einde van de expeditie schreven de Rangers een nota over Ricks gedrag… hij werd het recht om te gidsen op Mount Vinson ontzegd… Ze lachen er daar niet mee met in gedachten ‘ de beste redding is degene die we niet moeten uitvoeren’.

 

In mei 2016 vloog ik naar Alaska voor de lastigste en zwaarste beklimming tot dan toe . De Denali kent temperaturen die gemakkelijk onder de – 40 en zelfs – 50 duiken. Het was de bedoeling om de traverse van de berg te maken. Dus moesten we telkens ons gerief in heen- en weer etappes verplaatsen.  De beklimming verliep langs de normaalroute via de West Buttress en de afdaling zou gebeuren langs de noordzijde via de Carstenszridge en de Muldrowgletsjer. Een ijskoude storm hield ons drie dagen in onze tent vast… weg schema… De beklimming via de normaalroute is wel gelukt.. maar we hebben de traverse niet gemaakt.. en zo keerden we via de normaalroute terug.

 

Het kan raar klinken maar de beklimming van de Aconcagua in Zuid-Amerika, met zijn 6962 m al een serieuze test richting 7000 m, maar nog ver onder de 8848 m van de Everest, dat was een fluitje van een cent. Behalve dat ik daar mijn voet omsloeg en dat het gruis dicht bij de top me bijna meer achteruit dan vooruit liet gaan. De grootste moeilijkheden om die berg te beklimmen lagen beneden. Alvorens de beklimming van de Aconcagua aan te vatten is er immers een medische controle. Hierbij wordt o.a. je bloeddruk gemeten. Vraag me niet waarom, maar mijn bloeddruk was bij de eerste en de tweede meting te hoog. Pas na een ‘derde keer – goede keer’ meting kreeg ik het fiat om de berg op te gaan… dat ware maar al te erg geweest.. niet eens mogen starten.

 

En dan kwam de hoogste eraan. In april en mei 2018 stond de Everest als de ultieme berg op het programma.

Voor wie echt de voorbereiding, de expeditie naar Tibet en beklimming stap voor stap wil volgen raad ik aan om op het web naar Koen Wittevrongel te surfen en daar Everest Expedition 2018 in te tikken. Neem je tijd om dag voor dag de ontwikkelingen op de hoogste berg ter wereld te volgen. Het is een boeiend verhaal.

Wat eventueel niet in het blog staat, tracht ik hier voor jullie samen te vatten onder de noemer ‘Wist je dat’?

Wist je dat…:

• Koen heel veel leerde uit zijn eerste 6 beklimmingen.
• Hij zich voorbereidde door ettelijke weken op voorhand in een hoogtetent te slapen.
• Er voor de groep van Koen ongeveer 4 ton materiaal aankwam in het basiskamp.
• Het thuisfront Koen steeds kon volgen dankzij een In Reach GPS-toestel. Deze GPS laat toe berichten te versturen en heeft een Follow Me-functie om met een tussentijd van 12 minuten de klimmer op de berg te kunnen volgen.
• Er echt nog steeds mensen die amper hun stijgijzers zelf kunnen onderbinden de beklimming van de Everest aanvatten ( maar deze raken in de regel niet tot op de top).
• Er een overdreven luxe is in een deel van het basiskamp. O.a. de Russische expedities blinken hierin uit door verwarmde matrassen aan te bieden en free drinks (lees vodka, wiskey en andere) in hun super de luxe bartent.
• Koen met de expeditieleider ernstig in discussie ging omdat die hem een onervaren klimsherpa wou meegeven. Uiteindelijk ging de ervaren Nima mee die al 10 keer op de top van Everest was geweest (4 x langs de Nepalese en 6 x langs de Tibetaanse kant).
• Er vaste touwen hangen vanaf advance basecamp  (juist erachter aan de voet van de noordcol)  tot op de top van Everest.
• Een omgeslagen voet Koen andermaal parten speelde.
• Het verdomd moeilijk is om verpakt als Michelinmannetje de ‘Steps’ te nemen.
• Zijn Indische vrienden Ajeet en Deeya twee dagen voor hem ook de top bereikten en dat dit Koen stimuleerde om het  even goed te doen.
• Er sinds mei 2018 boven op Everest een beeldje van een Nepalese koning staat.
• Zes van de acht klimmers uit de groep van Koen de top bereikten.
• De afdaling echt veel gevaarlijker is dan het lijkt.
• De ervaring met koude op Antarctica en de Noordpool veel hielpen om zonder bevriezingsverschijnselen van de Everest af te raken.
• Koen ‘totaal kapot’ was toen hij na de topbeklimming kamp 1 bereikte.
• De vreugde zeer groot was om de ‘Seven Summits’ tot een goed einde te hebben gebracht.

KBF: En Koen, nog dromen, nog ambities?

Koen: ‘Nu eerst een beetje bekomen en me weer focussen op het werk en aandacht besteden aan mijn gezin. ik sta altijd open voor een verrassingsreis en ik zou heel graag nog blijven rondzwerven in de pure natuur. Bijvoorbeeld de Yukon-rivier afvaren of in de winter stappen over de Frozen River in Ladakh. En misschien trek ik wel eens naar de Manaslu… er is nog niets gepland. We zien wel.

In elk geval wil ik bij deze nog eens mijn vrouw, mijn gezin, mijn vrienden, sparringpartners en sponsors bedanken. Zonder hun inzet, inbreng en geduld zou ik dit nooit verwezenlijkt hebben.’

Het afscheid was hartelijk. Samen genietend van het beste wat op de bierkaart stond. Bedankt Koen, het was een (h)eerlijke dag…

 

 

- tekst Ignace Bral / Foto’s Koen Wittevrongel

 

Belgen op de Seven Summits

• Rudy Van Snick (Carstensz-versie - 1995)
• Robert Huygh (Kosciuszko-versie - 2006), en Carstensz-versie - 2008)
• Wim Smets (Carstensz-versie - 2008)
• Willy Troch (Carstensz-versie - 2008)
• Bjorn Vandewege (Carstensz-versie - 2010)
• Jacques Pirenne (Carstensz-versie) - 2012)
• Koen Wittevrongel (Carstensz-en Kosciuszko-versie - 2018)
• Sofie Lenaerts (Carstensz-versie - 2020). Tevens eerste vrouw in de Benelux.