HUTTENTOCHT HOCHSTUBAI

Eén van de Stubai Seven Summits

Zoals de (onder)titel laat vermoeden gaat het in dit artikel niet over de 7 ‘continentale’ hoogste bergtoppen ter wereld; maar over de ‘Seven Summits Stubai’. Deze zeven bergen zijn niet de 
hoogste bergtoppen in Tirol; ze hebben eerder een speciale betekenis voor de inwoners en berggidsen van het Stubaital. Het zijn ‘mooie’ bergen (welke niet…) en laten een specifieke indruk achter in hun landschap.

Het gaat om de Zuckerhütl (3.507 m), de Wilde Freiger (3.418 m), Habicht (3.277 m), de Rinnenspitze (3.003 m), de Serles (2.717 m), de Hohe Burgstall (2.611 m) en de Elfer (2.505 m) bij Neustift. Dit jaar hadden we onze wandelzinnen gezet op een huttentocht rond het Windachtal (Sölden – AT), met als hoogtepunt de beklimming van de Zuckerhütl. Net als in 2020 was het evenwel gespannen afwachten of Covid ons pad zou kruisen; maar in de zomer 2021 werden de maatregelen weer (even) soepeler. Dus in  september: “Auf die Berge will ich steigen!”

 

 

DAG 1: SÖLDEN – HOCHSTUBAIHÜTTE

Na een overnachting in een pension net buiten het centrum van Sölden, vertrokken we op 08 september bij stralende zon vanuit het dal naar de Stubaihütte. Deze is met zijn 3.173m de 3de hoogstgelegen hut van Oostenrijk. Als je weet dat Sölden op 1.368m ligt, dan zijn er op de eerste dag direct 1.800 hoogtemeters af te haspelen. De eerste 500m liepen we nog in de schaduw van een bos; maar vanaf de Kleblealm (1.985m) begint het rots gebied. Het weer was evenwel prachtig waardoor we een wondermooi zicht op de Windachvallei hadden. Al snel leerden we de familie Leers - Vanlommel uit Rillaar kennen. De ouders waren met hun 4 zonen voor enkele dagen op huttentocht, een huwelijksgeschenk van de kinderen aan hun ouders. Fantastisch toch? Ze beschouwden ons ls ‘routinees’ en zouden enkele etappes met ons mee trekken. De middagpauze namen we aan het kleine, maar idyllische Laubkarmeer. De uitstekend gemarkeerde route verliep verder door de gelijknamige kloof, waarna we de eerste sneeuwvelden overstaken (Afbeelding 1). We zaten tenslotte bijna op 3.000m. Eenmaal voorbij de kloof werd de hut zichtbaar. Daar aangekomen, installeerden we ons op onze koude kamers (buiten 0°C), dus maar snel naar de eetzaal, waar het haardvuur voor de nodige ontspanning zorgde. Behalve het Vlaamse gezin en wij, waren er maar 2 andere groepen in de hut aanwezig. Niet erg, konden we genieten van de rust en een fantastische zonsondergang (Afbeelding 2). De nacht op het lager verliep minder rustig als gepland, wegens de vele ‘lichaamsgeluiden’ van onze Duitse wandelgenoten. Leve het huttenleven!

 

 

DAG 2: HOCHSTUBAIHÜTTE – HILDESHEIMERHÜTTE

De volgende dag was het weerom stralend weer. De steile afdaling naar de Oberer en Unterer Seekarsee verliep zonder problemen, vanwege de gezekerde passages. Daarna volgde een gemakkelijke wandeling langs de flanken van de Warenkar tot aan de Warenbach waar we onze drinkbuidels konden vullen en even genieten van de machtige omgeving. De Fraulasköfel richting de Windacher gletsjer is technisch niet moeilijk; maar concentratie blijft toch vereist, wat een andere groep Vlamingen (die ons uit tegengestelde richting tegemoet kwam) mocht ondervinden. Eén van hen maakte een uitschuiver met een kwalijke val tot gevolg. Behalve wat blauwe plekken en schaafwonden evenwel zonder verdere verwondingen. Het oversteken van de Windach en de daaropvolgende Gaißkar gletsjer is eenvoudig, we waren ook niet gezekerd met een koord.  Ok, het was nazomer, maar ik vermoed dat de klimaatopwarming ook hier speelt. Op de 2de gletsjer liepen we eigenlijk wat in de weg want men was volop het komende skiseizoen aan het voorbereiden.

De zeer gekende Dresdnerhut en diverse skiliften & bergrestaurants liggen daar ook niet zo ver van. Nog nooit zoveel ‘pistenbully’s’ bij elkaar gezien. Na de gletsjers volgde een aangename afdaling naar de al even aangename Hildesheimer hut (2.899m), die over een fantastisch panorama beschikt (Afbeelding3). De hut zelf heeft een oud en een nieuw gedeelte, warme douches, een gezellige ‘Stube’ en een uitstekende keuken. De familie Fiegl zijn top gastheren. Aangezien deze hut relatief makkelijk bereikbaar is vanuit het dal, is reserveren steeds aangeraden.

DAG 3: HILDESHEIMERHÜTTE – MÜLLERHÜTTE

De volgende dag was D-Day met de beklimming van de Zuckerhütl. ’s Morgens namen we nog afscheid van de familie Leers. Snel erop volgde onze afspraak met berggids Christoph Soratroi (www.alpineventures.at) Na korte kennismaking gingen we direct op weg naar ons hoofddoel van de dag via de Pfaffengletsjer, door het Pfaffenjoch en via de Sulzenaugletsjer tot aan de voet van de Zuckerhütl. Hier is wel gletsjeruitrusting vereist vanwege de vele kloven. Onze rugzakken lieten we achter, daarna een laatste, grondige check en in een stralende zon werd de beklimming aangevat. Vroeger ging het blijkbaar naar de top over een steile sneeuwrichel; nu is echter veel gesmolten en klimt men over rotspartijen naar de top (UIAA 2). Hier en daar zijn boorhaken, niettemin blijft voorzichtigheid geboden. Aangezien we geen klimexperten zijn, zorgt een dergelijke beklimming nog steeds voor de nodige adrenaline en euforie (Afbeelding 4). Het moet gezegd, het zicht was fenomenaal (Ötztal – Stubaital – Zuid-Tirol) en de gids deed prima werk.

De afdaling liep via dezelfde weg. Via de Wilder Pfaff (3.458m) gaat het dan eerst steil naar beneden (Afbeelding 5) en dan over de Pfaffengraat naar de Müllerhut (3.143m). Ze is ook gekend als de Rifugio Cima Libera, de hut ligt net over de grens in Zuid-Tirol. Aangezien ze alleen over de omringende gletsjers te voet te bereiken is, was het er erg rustig. De uitbaters Heidi & Lukas zijn zeer joviaal en gekend in de hele regio. Het hoeft niet gezegd dat ook hier de omgeving fenomenaal was; enkel ijs, bergen & stilte. Er heerste al een wat Italiaanse flair: alles tweetalig Duits/Italiaans (niet meer DAV/ÖAV maar ‘Club Alpino Italiano’ …), verwarmde kamers (!), de koksmeisjes spraken enkel Italiaans… We kwamen ook te weten dat de bevoorrading enkel per helikopter gebeurt. Ter info: dit kost 30€ … per minuut. Een vlucht duurt gemiddeld 2,5 uur.

 

 

DAG 4: MÜLLERHÜTTE – SIEGERLANDHÜTTE

De volgende morgen stonden we met Christoph om 06h15 al op de gletsjer, op weg naar de Siegerlandhut (2.720m – terug in Oostenrijk. De etappe loopt over de Sonklarspitze (3.463m) en de Hohes Eis (3.383m). De eerste klim is weer over rotsen in 2de graad tot aan het stevig gebouwde ‘Gipfelkreuz’. Spijtig van de bewolking; maar verder was het genieten. De afdaling vanaf de Hohes Eis vonden we nog het moeilijkste en meest heikel stuk; gezien de mist en de steile afdaling van meer dan 600 HM over grote, gladde & scherpe rotspartijen. De Siegerlandhut is op en top Tirol, wel geen water maar de hele familie helpt waar het kan. We namen afscheid van onze gids en genoten van een rustige huttenavond.

 

DAG 5: SIEGERLANDHÜTTE – HOCHFIRST

De volgende dag was, persoonlijk gezien, één van de mooiste etappes die we ooit hebben gemaakt. Vertrekken vanuit een typische Oostenrijkse alpine hut, grensovergang naar het mediterrane Zuid-Tirol, langs een ongelofelijk mooi azuur blauw bergmeer (Schwarzsee) (Afbeelding 6), via een mooi pad, begeleid met het gefluit van marmotten, het Passeiertal (IT) binnen. Aan de Schneeberg (Erlebnisbergwerk Schneeberg-Passeier) genoten we van een welverdiende pauze. De afdaling langs de Tiroler Höhenweg (nr.29) is hoe volgens mij het Aards Paradijs er moet uitgezien hebben: wijds uitzicht op het Passeierdal & Natuurpark Texelgroep, een aangename, blauwe & zomerse lucht, kleurrijke bloemen & geurige kruiden (Afbeelding 7), Alpenkoeien en Haflingerpaarden begroeten je op weg naar de Timmelstraße (ik weet evenwel niet of Adam al koeien had…). Het laatste stuk langs de 44bis is druk en lawaaierig, dat overbrugden we met de regiobus nr. 8405 tot aan ons hotel in Hochfirst.

 

 

 

DAG 6: HOCHFIRST - OBERGURGL

De volgende morgen namen we diezelfde bus, die ons 2 haltes verder bracht naar het vertrekpunt aan de Oberglaneggalm. De etappe naar het Königsjoch langs de Gurglerkamm, waar we terug in Oostenrijk zouden komen, was desolaat en heerlijk rustig. We kwamen slechts 1 ‘tegenligger’ tegen. De klim naar de grensovergang is vanaf de Schäferegg relatief steil op een graat, af en toe is het pad geërodeerd; maar hier en daar gezekerd (Afbeelding 8). Aan de top aangekomen hadden we graag de Königskogel (3.050m) ‘meegenomen’; maar er was teveel mist. Diverse grensstenen herinneren eraan dat sinds 1920 Zuid-Tirol bij Italië hoort; iets wat bij velen nog niet echt verteerd is (“Süd-Tirol ist nicht Italien!” lees je geregeld). Ook een Tiroler die we daar ontmoetten, had een uitgesproken mening over Italianen…

Bij de afdaling naar Obergurgl kom je voorbij een oude douanepost en wandel je verder langs de Königsbach. Ook hier is het rustig en stil, enkel wat schapen. Eénmaal aan de Gurgler Heide merk je aan de (té)vele liften, kabels & helikopters dat je terug de beschaving nadert. Wel mooi kleurenpallet van de heide (Afbeelding 9).

FAZIT

Vanuit Sölden strekt het charmante Windachdal zich uit over ruim tien kilometer naar het oosten, naar het hart van de Stubaier Alpen. De diverse hoog alpine hutten zijn goed bereikbaar, vanwaar uit hoogtoeren mogelijk zijn naar diverse 3.000’ers (Aperer Pfaff, Daunkogel, Sonklarspitze…). Ook is het Ötztal een ideaal gebied om eerste ervaringen op te doen op gletsjers in eigen regie (waarover in een toekomstige Monte meer…). Ten zuidoosten van het Windachtal tussen de Sonklarspitze en Timmelsjoch, nu dus landsgrens Oostenrijk – Italië, vind je aansluiting met het mooie, rustige wandelgebied van de Passeier vallei.

 

- Tekst en foto's Ben Van Poucke